Obrona Helluborga

Zajaśniało ogniem zachodnie pogranicze Gardarlandu po przejściu przez nie Sigtiva Synir. Szybki rajd po wsiach Jarla Thorolfa zakończyliśmy pod wałami Helluborga, gdzie oczekiwał nas dotychczas najsilniejszy władca Winlandu. Zaskoczony nagłą napaścią zdążył wezwać na pomoc jedynie siły swego sojusznika Sigurda Porywczego, resztę obrońców stanowiła załoga Helluborga. Hirda moja, choć w niepełnym składzie, liczebnością dorównywała wojom Thorolfa. Przypuściliśmy szturm w górę stromego, zalesionego wzgórza. Wśród łuczników ostrzeliwujących nas z murów, zdołałem wypatrzeć kobiety, które pewnie na wieść o losie wcześniejszych przeciwników Sigtiva Synir, w przypływie desperackiej odwagi chwyciły za broń i stanęły do walki! Oddział Świtowoja, do niedawna jedynego władcy Świtogrodu, uczynił z nimi co należało... Ogarnięty bojową furią Thorolf uderzył na nasze prawe skrzydło, które uległo przewadze jego ciężkozbrojnych wojowników. Bogowie odwrócili jednak szalę zwycięstwa na naszą stronę. Widziałem jak młot Thora trzykrotnie uderzał w szeregi obrońców, których z jego pomocą szybko wycięliśmy w pień. Wielu wojów tego dnia przeszło przez bramy Walhalli, w tym połowa naszych. Thorolf z Sigurdem, okrutnie poranieni uszli do Valnoru, gdzie liczyć będą blizny nim pod murami nie zobaczą zwycięskiego sztandaru „Sigtiva Synir”!
Nie dość było krwi bogom, bo przy biesiadzie wieczornej, ku uciesze gawiedzi kilku wojów za broń chwyciło i nim się zdołali opamiętać, jednego z nich felczer szyć musiał. A taki znak wojownik ów na twarzy zdobył, jakich niewiele najstarsi weterani widywali.

Nowa mapa Winlandu: kolorem zielonym zaznaczone ziemie w posiadaniu Bjorna Długorękiego; kolorem szarym ziemie w posiadaniu Jarla Thorolfa.