|
Oszczep, druh mój, świszczał, Twardo szedł hurm wikingów. Bój wydałem bez litości, Łuny blask nad strzechą, Zbryzgane posoką trzewia Kładłem u grodu bram.'' z ,,Sagi oEgilu'' Sroga zima nastała w całym Winlandzie. Zatoki zamarzły i wojowie przestali na wiking wypływać. Miesiąc już cały trwało zawieszenie broni między Thorolfem i Sigurdem. Kobiety mogły się wreszcie zająć domem a mężczyźni zabrali się za odbudowywanie zniszczonych palisad i wyruszali na łowy. Ciągle jednak myśli jakieś ponure nachodziły Jarla Thorolfa. Pragnął on, by taki stan rzeczy utrzymał się jak najdłużej, nie był jednak pewien, czy Sigurdowi wystarczą ostatnie zwycięstwa, czy też żądza władzy pochłonęła go bez reszty. Na wszelki wypadek wysłał gońców do wszystkich sojuszników, by pilnie słuchali wszelkich wieści o tym, co w Aranlandzie i Talath Rhunen się dzieje. Wkrótce potem Harald Krnąbrny z Marklandu doniósł Jarlowi, że Sigurd do nowej wojny wciągnąć go próbował, z mizernym jednak skutkiem. Zawrzało w Thorolfie tak, że zerwanym ze ściany toporem stół na dwoje przerąbał. Nim ochłonął, już słał listy do swego wroga, w których wojną mu groził, jeśli Haralda nie przeprosi i Talath Rhunen mu w lenno nie odda. Rychło otrzymał odpowiedź od Sigurda, który obiecał pierwsze żądanie spełnić i prosił o czas do namysłu w sprawie lenna. Wielce to zaskoczyło Jarla, nie spodziewał się bowiem takiej reakcji ze strony przeciwnika, na nowo odżyła w nim nadzieja na pokój w Winlandzie. Wyznaczony termin minął a posłów od Sigurda nie było. Zatroskał się Thorolf gdy pomyślał, że znów dom mu przyjdzie opuścić i wyruszyć na Cisy. Gdy siedział w halli i rozmyślał, nagle do środka wpadł zdyszany drużynnik i doniósł, że armia potężna granicę Gardarlandu przekroczyła i wszystko pali na swej drodze. Już wiedział jarl, po co Sigurdowi był czas potrzebny. Wściekły, że nie docenił przeciwnika Thorolf wszystkich zdrowych mężczyzn do broni wezwał. Z naprędce zebranym wojskiem w pole wyruszył, po drodze dołączył do niego Switowój, którego ziemie najbliżej leżały. Inni sojusznicy zaskoczeni szybkim atakiem Sigurda nie zdążyli zebrać swych wojsk na czas. 25 listopada niedaleko Sobolewca, dawnego grodu Stoigniewa doszło do spotkania wojsk. Zachmurzyło się oblicze Jarla Thorolfa gdy siły przeciwnika ogarnął wzrokiem. Nie próżnował bowiem Sigurd i zdołał zebrać więcej wojów niż kiedykolwiek przedtem. Ramię w ramię stali wojowie Stoigniewa z najemnikami z Eldborga, z samym Bjornem na czele. Nad nimi górował Sigurd wspierany przez wiernych wojów Eskela i Ottara. Gdy padł rozkaz, obie strony ruszyły do ataku. Jednak przewaga liczebna wojsk Sigurda była tak duża, że po pierwszym starciu nikt żywy po stronie Thorolfa nie pozostał, on sam zaś otrzymał potężny cios mieczem w twarz i tylko hełm sprawił, że ducha nie wyzionął. |
Okrzyk zwycięstwa
rozniósł się po całej okolicy, teraz Sigurd miał cały Winland u
swych stóp. Na drodze do pełnego zwycięstwa ostały mu się tylko dwa
grody: Sobolewiec i Helluborg - jak dwa ciernie. Sobolewiec wojska Sigurda zdobyły niemal z marszu, przy czym mężnie walczył tam Stoigniew, pragnąc zmazać hańbę po utracie grodu. Sigurd przekazał mu w podzięce Sobolewiec na własność po wsze czasy. Helluborg bronił się dłużej, mimo nieobecności Jarla morale obrońców nie spadło. Dowództwo nad broniącymi przejął młody Ulf, wierny drużynnik Thorolfa. Sigurd pozostawił część wojsk w odwodzie i początkowo próbował zmusić obrońców do poddania grodu w zamian za wolność i srebro. Gdy próby te zawiodły rozpoczęło się oblężenie. Młody Ulf dwoił się i troił, ale wobec przewagi wroga musiał ulec. Wielkim męstwem wykazała się wówczas hirda Bjorna, świetnie zaprawiona w boju, która w szale bojowym wdarła się na palisadę i wycięła w pień większość obrońców. To był koniec panowania Thorolfa na ziemiach Winlandu. Mając w ręku wszystkie landy i zdobyty w walce proporzec Thorolfa dnia 26 listopada Sigurd ogłosił się Jarlem Winlandu, dawnego druha zaś kazał puścić wolno pod warunkiem, że opuści Gardarland - co też ranny Thorof uczynił. Namiestnikiem w Helluborgu nowy Jarl uczynił Ottara sam zaś wrócił do Valnoru, by wreszcie spocząć u boku swej Pani Vibeke. Autor
kroniki: Sigurd Porywczy po podbiciu Gardarlandu nowy Jarl Winlandu (kolorem czerwonym zaznaczone zimie w posiadaniu Jarla Sigurda Porywczego)  Przed bitwami. Jarl Thorolf i Sigurd Porywczy w czasie pertraktacji  Przegrupowanie hird pod Sobolewcem  Atak na Sobolewiec  Atak na Helluborg  Mieszkańcy Winlandu |
