WYPRAWY KRZYŻOWE
 |
W Europie zachodniej, tak jak i Polsce, coraz większe grupy rycerstwa pozostawały bez środków do utrzymania. Prawo dziedziczenia zapewniało bowiem majątek jedynie najstarszemu synowi. W XI wieku Turcy seldżuccy po wcześniejszym podbiciu arabskich kalifatów zagarnęli posiadłość Bizancjum oraz Palestynę. Święte miejsca chrześcijan w Betlejem i Jerozolimie zostały więc zajęte przez muzułmanów. Zaczęli oni też zagrażać Konstantynopolowi, którego władcy już dawno zabiegali się w Europie o pomoc przeciwko Turkom. Kiedy więc papież Urban II na synodzie w Clermont w 1095roku rzucił hasło świętej wojny, otrzymał poparcie ludu i rycerstwa. Przed tymi, którzy pójdą wyzwalać grób Chrystusa z rąk niewiernych, papież roztoczył wspaniałe perspektywy: ,, Wszystkim idącym tam, w wypadku ich zgonu na lądzie czy na morzu lub boju z poganami, od tej chwili odpuszczone będą grzechy [...]. Niech się obecnie staną rycerzami ci, którzy przedtem byli rozbójnikami. Niech obecnie poprowadzą sprawiedliwą walkę z barbarzyńcami ci, którzy poprzednio walczyli przeciw braciom i współrodakom. Niech otrzymają teraz wieczna nagrodę ci, którzy dawniej za małą zapłatą byli najemnikami. Niech podwójny honor uwieńcza wysiłki tych, którzy trudzili się ze szkodą ciała i duszy. Kto tu nieszczęśliwy i biedny, tam będzie bogaty, kto tu przeciwnikiem Boga, tam będzie Jemu przyjacielem. Słuchacze wołając Deus le volt (Bóg tak chce) tłoczyli się wokół niego już pod koniec tej mowy, błagając go, aby i im zezwolono wziąć udział w tej wielkiej wyprawie. Trzeba było jednak jeszcze wielu starań i działań. Wydano potem wiele dokumentów i pism związanych z organizacją i kierowaniem planowana krucjatą ale w dalszym ciągu istniał problem wsparcia ludzi świeckich dla tej papieskiej idei. Papież Urban II nakazał, aby w krucjacie brali udział ci, którzy są zdolni do noszenia broni. Ci którzy chcieli wyruszyć z krucjatą, mieli złożyć przysięgę jak pielgrzymi, ze nie powrócą, dopóki nie wejdą do Jerozolimy. Uczestnicy wypraw do Ziemi Świętej na znak danej przysięgi naszywali czerwone krzyże na swoich płaszczach.. To dlatego nazywamy ich krzyżowcami, a wyprawy - krzyżowymi lub krucjatami. W sumie zorganizowano 7 krucjat. I Krucjata 1096 - 1144 Pierwsza wyprawa obejmowała właściwie dwie wyprawy: chłopska i rycerska Ta pierwsza liczyła ok. 60 tys. Ludzi, w tym kobiety i dzieci. Wyprawą dowodził kaznodzieja Piotr z Amines, była to wyprawa lądowa. Uczestnicy już po drodze nie mają środków do życia na zakup żywności, zaczęła rabować ludność zamieszkującą tereny przez które maszerowała. Biedota chłopska przepojona nienawiścią do innowierców (fanatyzm religijny) urządzała pogromy ludności żydowskiej, którą obwiniano za śmierć Jezusa. Większość z kilku dziesięciu tys. Krzyżowców rozproszyła się lub została wybita po drodze. Choroby liczne starcia z ludnością zdziesiątkowały jej szeregi. Do granic cesarstwa dotarły niezdyscyplinowane tłumy, co zaniepokoiło cesarza bizantyjskiego. Nie takiej pomocy się spodziewał. Nie pozwolił więc na ich wejście do Konstantynopola. Skierowani przeciw Turkom ponieśli klęskę. Druga wyprawa rycerska była zorganizowana przez rycerstwo po niepowodzeniu wyprawy chłopskiej. Przywódcami byli: Gotfryd z Buillon, ks. Normandii, Boemund, syn Roberta Guiscarda, Rajmund hr. Tuluzy Przywódcy tej krucjaty, która wyruszyła latem tego samego roku, byli bardziej rozważni. Wyprawa dotarła do Konstantynopolu w kwietniu 1097 r. Pierwsze większe zwycięstwo z Turkami seldżuckimi krzyżowcy odnieśli 1 lipca pod Doryleum. Religijny zapał, który towarzyszył im już w czasie składania przysiąg przed wyprawa, dalej pozostawał główna zasadą moralną krzyżowców i taki był przez cały czas trwania wyprawy. Najgorszy moment nadszedł, gdy po ośmiomiesięcznym oblężeniu wzięto Antiochię i gdy po przybyciu muzułmańskiej odsieczy oblegający stali się z kolei obleganymi, a w ich obozie rozpoczął się straszliwy głód. Tym, co podniosło upadłe morale krzyżowców, było znalezienie włóczni, którą rzekomo przebito bok Chrystusowy na Krzyżu. Wtedy krzyżowcy jeszcze raz ruszyli do walki i odparli oblegających. Czy znalezisko był prawdziwe, czy nie, nie jest aż tak ważne, a wszystko wskazuje na to, że był to raczej wymysł któregoś z duchownych. W rok później zdobycie Jerozolimy po prawie czterech tygodniach oblężeniach przez armie zmęczoną długimi bojami i marszem, wyczerpaną brakami w zaopatrzeniu, źle wyposażoną oraz nawet nie tyle dużą, aby okrążyć całe miasto, było wyjątkowym wydarzeniem, wręcz wyczynem. Dzień największego triumfu był skażony grzechem. Wiedząc, że wszyscy chrześcijanie zostali wygnani z miasta jeszcze przed rozpoczęciem oblężenia, Frankowie dopuszczali się okropności, których już zresztą dopuszczali się wcześniej, w Antiochii. W czasie szturmu prawie wszyscy mieszkańcy miasta zostali wymordowani przez krzyżowców, których religijny zapał zmienił się w fanatyzm. Godfryd z Bouillon został wybrany na króla, ale przyjął tylko tytuł obrońcy Grobu Świętego i odmówił noszenia królewskiej korony tam, gdzie Chrystus nosił koronę cierniową. Po śmierci Godfryda królem jerozolimskim został Baldwin z Edessy. Nowo powstałe zakony rycerskie oraz zasoby ludzkie i materialne Wschodu wydawały się wystarczające jeszcze do 1146r. gdy siły muzułmańskie zagroziły Antiochi, już po zajęciu przez nich Edessy. wtedy właśnie słabość Franków stawała się coraz bardziej widoczna i zwrócono się o pomoc do państw zachodniej Europy. Odnoszone sukcesy krzyżowcy zawdzięczali rozdrobnieniu państw muzułmańskich. Sytuacja zmieniał się, gdy władzę w Egipcie objął Saladyn. Dzięki niemu muzułmanie odzyskali część utraconych terenów. Kolejna wyprawa z europy nie zdołał ich pokonać. W śród krzyżowców nie było jedności, a poszczególni wodzowie prowadzili często działania na własną rękę. Autor Głowizny: Rolf Bibliografia: Stanisław Jankowiak Historia. Poznań 1999 Danuta Musiał, Krystyna Polacka, Stanisław Rszak Historia. Gdańsk 1999 T. Manteuffel - Historia Powszechna. Średniowiecze, PWN 1999 Chojnowski Historia. Vademeum maturzysty. Wyd. Oświata 1997 Encyklopedia PWN Historia Richard Barber Rycerze i rycerskość. Warszawa 2003 |
|
 |
|
